Το θαλάσσιο ψάρεμα που ήταν κάποτε κύρια πηγή πλουτισμού για χώρες όπως η Σενεγάλη, η Σιέρα Λεόν και η Γουινέα, έχει υποστεί την εισβολή και την υπερεκμετάλλευση του μεγαλύτερου και πιο σύγχρονου αλιευτικού στόλου του κόσμου.
Τα μέλη της Greenpeace με το πλοίο τους Artic Sunrise ερευνούν ένα πρόβλημα με σοβαρές επιπτώσεις στην τοπική οικονομία. Πλέοντας στις ακτές της δυτικής Αφρικής, γίνονται μάρτυρες του φαινομένου της υπεραλίευσης από τους ξένους στόλους και των προβλημάτων που αντιμετωπίζει ο ντόπιος πληθυσμός.
Στα νερά της Μαυριτανίας υπάρχει συνωστισμός, 25 μίλια από την ακτή και με αυξημένο κίνδυνο για τρικυμίες, οι ανοιχτές πιρόγες που είναι φτιαγμένες από ντόπιους ψαράδες, πιάνουν ελάχιστα ψάρια. Επίσης, περίπου 50 μίλια από το πλοίο της Greenpeace υπάρχουν περίπου 20 από τα πιο μεγάλα ευρωπαϊκά αλιευτικά, όπως επίσης και κινέζικα, ρώσικα και ισλανδικά καθώς επίσης και πολλά απροσδιορίστου προελεύσεως πειρατικά πλοία.
Το Artick Sunrise πλησιάζει το λιθουανικό αλιευτικό - εργοστάσιο των περίπου 10.000 τόνων που μπορεί να πιάσει, να επεξεργαστεί και να καταψύξει περίπου 250 τόνους ψάρια την ημέρα. Τριγύρω υπάρχουν και άλλα μικρότερα αλιευτικά και τεράστια πλοία - ψυγεία.
Η ακτή της δυτικής Αφρικής αποτελεί μία από τις πιο πλούσιες αλιευτικές θάλασσες του κόσμου, αλλά διαθέτει ελάχιστη αστυνόμευση, επιτρέποντας έτσι την ανεξέλεγκτη αλιεία. Σύμφωνα με τον Οργανισμό Τροφής και Αγροτικής Καλλιέργειας των Ηνωμένων Εθνών, όλες οι θαλάσσιες περιοχές της Δυτικής Αφρικής είναι εκτεθειμένες σε υπερεκμετάλλευση εις βάρος των 1,5 εκατομμυρίων ντόπιων ψαράδων που δεν μπορούν πλέον να βρουν τροφή για να θρέψουν τους κατοίκους τους.
Εκτός όμως από μια πιθανή οικολογική καταστροφή και το ενδεχόμενο του περιορισμού των ψαριών στις παράκτιες περιοχές, οι χώρες της Δυτικής Αφρικής είναι για τους Ευρωπαίους οι πιο πρόσφορες πηγές θαλάσσιων ειδών, με το 25% των ψαριών που αλιεύονται από τους στόλους τους να προέρχονται από τα ύδατα των αναπτυσσόμενων χωρών.
Σύμφωνα με την Greenpeace, η υπερεκμετάλλευση των αφρικανικών αλιευτικών περιοχών από τις πλούσιες χώρες όχι μόνο δεν είναι οικολογικά βιώσιμη, αλλά επίσης εμποδίζει και του Αφρικανούς να αναπτύξουν τη δική τους αλιεία. Χρειάζεται ένας χρόνος σε 56 παραδοσιακές βάρκες για να πιάσουν την ποσότητα των ψαριών που θα έπιανε ένα σύγχρονο αλιευτικό σε μία μόνο μέρα.
Από το 1990 η Δυτική Αφρική αντιμετωπίζει μία μείωση στην ποσότητα των ψαριών. Οι ντόπιοι ψαράδες βλέπουν την ψαριά τους να συρρικνώνεται, κατά περίπου 75%, και όλο και λιγότεροι βασίζονται πλέον στην αλιεία για εισόδημα ή τροφή.
Πηγή: Gurdian
Επιμέλεια: Κωνσταντίνα Κότσαρη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου